Her zaman çantamda tuzlu çubuk kraker, meyve suyu olurdu. Çantam herkesinkinden ağır olurdu:) 20 yıl önce diyabet şimdiki kadar duyulmuş ya da rahatça kabul gören bir hastalık değildi. Annem öğretmenime anlattığında günlerce suratıma baktığını çok net hatırlıyorum. Ders esnasında şekerim düşerse bişeyler yeme özgürlüğüm vardı. Yapamadım. Çünkü hastalığımı 5.sınıfa kadar kimseyle paylaşamamıştım. Tenefüse çıkmıştık. Sürekli birlite dolaştığım arkadaşım Ebru'ya sana birşey söyleyeceğim ama korkma dediğimi anımsıyorum. Yüzüme bakıyordu.
"Ebru ben şeker hastasıyım." O yaşta bir çocuk ne anlarsa onu anladı elbette :)
"Bende çok seviyorum Zeynep. Ama seni yerken görmedim hiç. Kreşte de yemiyordun."
"Öyle değil Ebru şeker yemiyorum ben, seviyorum da yemiyorum."
"Anlamadım."
"Bende bir hastalık var şeker yiyemiyorum." Ebru bir adım geri çekildi. Grip gibi sandı ne yapsın :)
"Ne zaman geçecek?"
"Geçmeyecek diye konuşuyorlardı. Sordum cevap vermediler." Geçeceğini düşünmüşüm demek ki..
"Anladım, boşver."
9 yaşındaki iki kızın hastalık üzerine konuşabilecekleri bununla sınırlı kaldı tabi ki. Bir korku başladı içimde. Ya birine söylerse. Bu korkuyu üzerimden atmama sebep olduğun için teşekkür ederim. Okuduğunda anlayacaktır.
Matematiği sevmedim. O zamandan sözel işlerle uğraşacağım belliymiş. En büyük işim konuşmak, tanıyanlar bilir :) İyi mi oldu, kötü mü bilmiyorum. Ama matematikte zorlandığımı daha doğrusu istemediğimi anlayan Belma öğretmenim fazladan not veriyordu. O zaman kulağa hoş geliyor. Ama ileride bunun sıkıntılarını çekmedim değil. Herkes kendince haklı ne diyelim ;)
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder