22 Yıldır çok şekerim

22 yıllık Tip1 Diyabete, 5.5 yıllık bir sevgiye ve 5 aylık dünya güzeli bir bebeğe sahibim. Zeynebi, Zeynep yapan üç önemli tarihten ve 22 yılın mutlu-umutlu, yorucu-huzurlu, koşturmalı-sakin geçen günlerini paylaşmak istiyorum.

Beş yaşına gelene kadar baklavayı tatmamış olan Zeynep, ailesinin onu sarılık testi yaptırmak için götürdüğü hastanede baklava yemek için ısrar etmişti. Kan tahlilleri çıkmıştı. Doktor anlattıkça annemin ağladığını, babamın başını eğdiğini hatırlıyorum. Bense baklava yemenin mutluluğunu yaşıyordum J Tip1 diyabet tanısı konmuştu. 1 ay boyunca Üniversite Hastanesinde tedavi gördüm. Süreci çok net hatırlamamakla birlikte, bazı sahneleri sanırım hayatım boyunca unutmayacağım. 1 ay sonunda doktor amca (beş yaşındayken amca oluyorlar J ) hastaneden çıkabileceğimi, ancak kendi iğnemi yapmadan beni evime göndermeyeceğini söylemişti. Hemşire abla iğneyi alıp yanıma geldi. Elinde insulin iğnesi, anlatmaya başladı. Anlattıklarını hatırlıyorum dersem yalan söylemiş olurum. Sağ bacağımı açtı, “Hadi bakalım sen kocaman ablasın yaparsın” dedi. Böylece 17 Temmuz 1992 Cuma günü diyabet serüvenim başlamış oldu. Belirtmek isterim iğnemi kendim yaptım. Eee artık koca bir ablaydım. J

 

Sanırım diyabet insana üzülürken sevinmeyi öğretiyor. Yazarken hey gidi diyorum gülüyorum bir yandan da hüzünleniyorum. İnsanın içini burksada, size sunulanla yaşamayı öğrenebilmek diyabetli kişinin hayatını kurtarıyor.